Dorosłe dziecko wychowywane w rodzinie alkoholowej czyli DDA, kim są?

Są od nich zależne i przez nich kreowane. Wymagają wiele uwagi, zaangażowania, czasu. Powinny rozwijać się w przyjaznej atmosferze, poczuciu bezpieczeństwa, wsparcia i miłości. Lecz czy we wszystkich rodzinach, dzieciństwo wygląda tak niewinnie i spokojnie? Niestety nie!

Rodzice pracują, poświęcają każdą wolną chwilę, aby móc zarabiać pieniądze, gdyż wydaje się, że są one niezbędne do szczęśliwego życia. Przez to brakuje im dnia, aby spędzić czas z dzieckiem. To jedno z wielu nieszczęść jakie może spotkać dzieci. A co się dzieje z dzieckiem w rodzinie w której jedno z rodziców często sięga po alkohol, albo notorycznie upija się, bo bez alkoholu nie jest w stanie funkcjonować? Co się dzieje się z dzieckiem, które patrzy na wracającego do domu rodzica pod wpływem alkoholu, który szuka zaczepki, dogaduje, krzyczy?

Odpowiedź jest prosta – dziecko się boi! Czuje niepokój i zastanawia czy tym razem znowu jedno z rodziców będzie płakało? Pijący twierdzi, że przecież kiedy wraca późno, dziecko śpi i wcale nie wie, że wrócił/a pijany/a. Jednak to nie prawda!

Dziecko/dzieci widzą, słyszą i wiedzą więcej niż nam się wydaje. Są świadkami awantur, wyzwisk, braku pomocy i wsparcia w wychowaniu, dbaniu o dom, doświadczają zaniedbania ze strony pijącego rodzica, a gdzie w tym wszystkim spokój, poczucie bezpieczeństwa, miłość i ciepło rodzinne? W rodzinie alkoholowej tego nie ma. Pojawia się lęk, ciągła obawa i niepewność przed tym co będzie dalej, chaos.

Dziecko zaczyna dostosowywać się do sytuacji w jakiej się znalazło. Zaczyna szukać sposobu, aby poradzić sobie z tym co zesłał mu „los”, dostosowuje swoje możliwości i przyjmuje jedną z ról, którą odgrywa, jak w teatrze. Nakłada maskę adekwatną do sytuacji, która ułatwia mu pozorne radzenie sobie. Stosuje wiele różnych mechanizmów obronnych, które zaburzają jego prawidłowy rozwój emocjonalny, społeczny. Wewnętrzna strefa bezpiecznego „ja” zostaje zaburzona, a dziecko staje się coraz bardziej zagubione. Tłumi trudne emocje, przyjmując na swoje barki ciężar odpowiedzialności za swojego pijącego rodzica. Przystosowuje się do tego na co skazuje go pijący rodzic.

Czasem musi odegrać bardzo trudne i wymagające role, np. polegającą na podtrzymywaniu stabilizacji w rodzinie, doprowadzając pijącego do porządku, dbając o pozostałych członków rodziny lub pełnienie roli osoby kumulującej na sobie wszystkie żale, frustracje rodziny czy rolę dziecka troszczącego się o dobrą atmosferę w domu pomimo wielu przykrych przeżyć. Raz nałożona maska, spełniająca zadanie przystosowania się, powoduje że w dorosłym życia jest trudna do zdjęcia, nawet jeśli w najbliższym otoczeniu nie ma pijącego rodzica.

Wypracowany sposób reagowania, radzenia sobie, który w relacjach z innym ludźmi, już w dorosłym życiu, działa destrukcyjnie jest trudny do zmiany. Pijącego rodzica nie ma, a dorosłe dziecko wciąż zachowuje się tak jakby był obok. Boi się, ma przeczucie, iż niebawem wydarzy się coś złego, nie wierzy w swoje możliwości, każda podjęta przeze nie decyzja jest naznaczona niepewnością, lękiem.

Podświadomie szuka „swojego pijącego’’, bo przecież uważa się za osobę skazaną na cierpienie, ponoszenie konsekwencji za innych. Często wchodzi w związki z osobami które także piją, chociaż bardzo nie chce powtarzać schematu z domu rodzinnego. Uważa, że nie powinna odczuwać szczęścia, radości, zadowolenia, jest przekonane, że może polegać tylko na siebie. Nie wierzy innym w ich dobre intencje, jest podejrzliwe.

Trudno mu zbudować zdrowy, trwały związek. Te zachowania świadczą o cechach syndromu osób wychowujących się w rodzinie z problemem alkoholowym. Zaznaczyć należy, że nie u wszystkich dorosłych-dzieci wychowywanych przez osobę uzależnioną występują powyższe cechy.

DDA-czyli dorosłe dzieci alkoholików, doświadczają w życiu dorosłym wielu trudności, cierpienia, z powodu życia w rodzinie, w której jeden lub oboje rodziców piło alkohol w sposób nałogowy. Nie wiedzą kim są, bo przez okres życia z dorosłym pijącym musiały dostosować się do sytuacji i odgrywać role. Te role towarzyszą im przez resztę ich życia, czyli postępują tak jak nauczyły się w dzieciństwie. Wpływają destrukcyjnie na ich obecne funkcjonowanie.

Po czym rozpoznać, czy dorosłe dziecko przejawia cechy syndromu DDA?
Sprawdź czy występują:

• narastające trudności w radzeniu sobie z problemami,
• nieuzasadniony lęk, niepokój,
• trudności w odczuwaniu przyjemności, niemożność odczuwania radości, szczęścia,
• brak zaufania do siebie, podejrzliwość wobec innych,
• nieufność wobec innych, partnera,
• ciągłe oczekiwanie problemów, postrzeganie przyszłości w ciemnych barwach,
• brak poczucia stabilności, bezpieczeństwa,
• lęk przed odrzuceniem,
• poczucie bycia gorszym od innych, brak wiary w siebie,
• poczucie niewłaściwego wypełniania roli rodzica,
• poczucie winy, wstydu.

Jeśli zastanawiasz się, czy przypadkiem fakt, że wychowywałeś/łaś w rodzinie, w której jeden z jej członków był/jest uzależniony wpływa na Ciebie destrukcyjnie, sprawdź to. Zweryfikuj swoje obawy, zawalcz o swoją lepszą przyszłość i komfort psychiczny, pozbądź się destrukcyjnych przekonań.

Skorzystaj z pomocy specjalistów psychoterapii uzależnień. Postaw sobie za cel poprawę jakości swojego życia. Jest to możliwe, dzięki psychoterapii. Bo nazwany i zrozumiany problem daje szansę na zmianę.

Klinika Zdrowia MEDIQM
mgr Monika Gawrońska-Kokoszka
terapeuta uzależnień
www.mediqm.eu

Więcej informacji o nas w Katalogu firm